`Εαυτέ, σαν φύγω, σ` αφήνω, θα μείνω`:
Τα φώτα σβήνουν. Σκονισμένες σκιές. Καθρέφτης χωρίς
σύνορα. Γύρισα και χάθηκα. Αυτός ή εκείνος σκύβει να
σηκώσει το όνομά του, τα σκουριασμένα σύμφωνά του;
Άραγε, με ποια δανεική απουσία ντύνομαι; Είμαι, και η
γη φαρδαίνει. Βραχνός Αύγουστος κι εγώ η παιδική του
ταλάντευση. Είναι που μεγαλώνω και σβήνω τα κεριά του
μύθου. Μα που να σταθώ όταν μιλώ πάνω στα λόγια μου;
Θυμάμαι να `μαι. Ψέμα. Πουλάμε μνήμη. Σ` αυτό που μας
αφήνει. Είδα να τραβάς χειρόφρενο. Όρκους ξεκούρδιστους
να χαιρετάς. Γερνάει το λάθος και γίνεται αλήθεια. Στιχομυθία.
Τελεία. Που πήγε η άκλιτη πίστη μου; Ενός λεπτού
Τώρα. Επιθυμώ.
