`Ο Κολυμβητής του πρωινού`:
Εσύ είσαι, λοιπόν, άγριε μαχητή,
Κολυμβητή του πρωινού που σε βλέπω να χάνεσαι
Πέρα μακριά από τις ακτές, και να τολμάς
Το βάρος τόσων λαμπρών πεθαμένων ήλιων
Να παίρνεις στο στήθος-
Και να βυθίζεσαι πέρα στο μητρικό πέλαγος,
Χτυπημένος από μυστηριώδες ύπουλο φαρμάκι
Μιας ξαφνικής ευτυχίας
Εκείνης της στιγμής, δώρο παλαιών ελπίδων.
Βάλθηκες να χαθείς για πάντα
Ή να ξαναφανείς; Και
Σε ποιον θα δώσεις τη σκυτάλη
Της χαράς και του πόνου που νιώθεις;
Φορώντας
Το αγαλματένιο πρόσωπο,
Κολυμβητή της άγνωστης τύχης,
Άπιαστη αίσθηση κι απόλυτη ειλικρίνεια,
Τι φέρνεις
Στα φωτεινά κύματα της ημέρας λίγο πριν να πεθάνει;
Εσύ - Φως ξαφνικό,
Που σπαρταράει και παραδίδει μπρος στο μάτι
Την υπόσχεση του - [...]
