Οι ρόλοι του θεάτρου είναι ρόλοι σκιών και φαντασμάτων που ζωντανεύουν στη σκηνή χρησιμοποιώντας τη ζωή των ηθοποιών. Όμως αυτή η σχέση συχνά γίνεται επικίνδυνη γιατί οι ρόλοι γίνονται απαιτητικοί, μέχρι και αδίστακτοι. Δεν τους αρκεί ο χρόνος της παράστασης. Απαιτούν περισσότερα. Μετά την παράσταση δε θέλουν να εγκαταλείπουν τα σώματα και τις ψυχές των ηθοποιών, διεκδικώντας περισσότερη ζωή, μέχρι και την απόλυτη κυριαρχία. Θέλουν να υπάρχουν συνεχώς! Και τότε στον εσωτερικό κόσμο του ηθοποιού γίνεται η μεγάλη σύγκρουση ανάμεσα στο χαρακτήρα του ρόλου και το χαρακτήρα του ηθοποιού. Γίνεται ένας πόλεμος για το ποιος από τους δυο θα επικρατήσει. Αυτό συμβαίνει και στην περίπτωση του ηθοποιού Πέτρου Ορμίδη, που όταν αφήνει τους ρόλους να κυριαρχούν παίζει δαιμονικά. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]