Τα δύο δοκίμια της Σούζαν Σόντακ που παρουσιάζουμε, ανήκουν στην ίδια θεματική περιοχή `τέχνη και φασισμός`, το καθένα τους όμως με διαφορετικό τρόπο και από διαφορετική γωνία σκόπευσης. Έτσι, ενώ το δοκίμιο για το σπουδαίο και περιθωριοποιημένο κινηματογραφικό έργο του Γιούργκεν Ζύμπερμπεργκ υποβάλλει κάποιες πτυχές του προβλήματος της γερμανικής ενοχής όπως αυτό αντανακλάται στη συνείδηση ενός Γερμανού δημιουργού θρεμμένου με την ειρωνεία του Τόμας Μαν και του μπρεχτικά ανεστραμμένου Ριχάρδου Βάγκνερ, στο δοκίμιό της για τη Λένι Ρίφενσταλ, ξεκινώντας από ένα φωτογραφικό άλμπουμ που αναστιλβώνει την αμφίσημη γοητεία της εμβληματικής αυτής μορφής του γερμανικού κινηματογράφου της χιτλερικής περιόδου, αποδομεί όχι τόσο τη φασιστική ιδέα του κάλλους καθ` εαυτήν όσο τον υστερογενή, μεταθανάτιο μύθο αυτού του κάλλους. Ό,τι στο πρώτο μέρος του δοκιμίου περιγράφεται ως η σαγήνη, η γοητεία του φασισμού, στο δεύτερο επισημαίνεται στην έκπτωσή του σε σκέτο κιτς. [...]