Ο Κριτίας, ένας νεαρός πλούσιος Αθηναίος, ζητώντας απαντήσεις στα ερωτήματά του για τη ζωή, παρακαλεί μια εταίρα, την Κλειώ, να του μιλήσει για τη φύση του έρωτα, για να διαπιστώσει αν πραγματικά είναι ερωτευμένος με την Φιλομήλα. Κι εκείνη τον εκπλήσσει με την απάντησή της: «Άκουσε νεαρέ... Ο έρωτας αναζητεί δρόμους για να απελευθερώσει τον άνθρωπο απ` τη μιζέρια και τη μοναξιά του. Εγώ έμαθα την τέχνη των αισθήσεων και την έντυσα με τον μανδύα του έρωτα... Έφτιαξα δηλαδή ένα ξόανο για να ξεγελώ τους περαστικούς απ` το «σπίτι» της Μελίτης. Ωστόσο, ο αληθινός έρωτας, χωρίς να ξεχνά ποτέ τα μονοπάτια του κορμιού, είναι η απόλυτη επιβεβαίωση πως υπάρχουμε μέσα από το πρόσωπο του άλλου. Σ` όλες τις άλλες περιπτώσεις, μένουμε απλώς θεατές μιας αδιέξοδης προσπάθειας να ολοκληρώσουμε την επιθυμία μας για πραγματική ένωση με τον άλλον, που καταντά να είναι τελικά μια αποτυχημένη συνουσία. Αυτή είναι η φύση του έρωτα, Κριτία...».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]