Στο χτες και το σήμερα όλα φαίνονται απλά και ήσυχα γι’ αυτούς που ζουν στον κάμπο. Η ηρεμία, όμως, είναι μια ψευδαίσθηση, μια οφθαλμαπάτη. Σαν τα κύματα που κάνει ο αέρας περνώντας μέσα από τα στάχια. Παρασύρουν στο διάβα τους και καίνε. Το χτες χάνεται στο σκοτάδι και πονά. Το σήμερα λάμπει στο φως και σκορπά τη χαρά. Ο έρωτας μπερδεύεται με το μυστήριο, σε αισθήματα και πράξεις ακραίες και ανεξέλεγκτες. (. . .) Έρωτας, λάμψη και περιπέτεια σήμερα, άγρια πάθη χτες για τους μεγαλοτσιφλικάδες του κάμπου. Ποια κρίματα τους καταδυναστεύουν; Ιστορικές στιγμές, συγκίνηση, μυστήριο και έρωτας δυνατός, που διαφεντεύει, μα και δικαιώνει. Ο κάμπος, όμως, και η γη έχουν ανάσα, έχουν ψυχή -κρύβουν και συγχωρούν. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]