Απεξάρτηση και βιομηχανική αρχαιολογία μοιάζουν να είναι δύο όροι ασύμβατοι ή μήπως όχι; Αλλά τότε, πως συνδυάζεται η εναργής προσπάθεια ενός ανθρώπου να δημιουργήσει μία νέα ταυτότητα με την αναψηλάφηση τόπων του παρελθόντος; Τόπων αλλά και τοπίων που φιλοξένησαν εκατοντάδες ζωές, χώρους όπου εκλύθηκαν τεράστιες ποσότητες ενέργειας και μένουν τώρα ακατοίκητοι, έρημοι, μέχρις ότου το βλέμμα του περαστικού να αναρωτηθεί, προβάλλοντας τις δικές του (υπαρξιακές) ανησυχίες: τι περιμένουν άραγε; Ίσως, ο κοινός τόπος είναι η αποδοχή αυτού που ονομάζει ο καθένας παρελθόν. Το βίωμα που έχει καταχωρηθεί κατά εκείνο ή τον άλλο τρόπο στη μνήμη και ανασύρεται όταν το επίπεδο της συγκινησιακής φόρτισης υπερβεί τα επίπεδα που επιδέχονται γνωστικής διαχείρισης. (. . .) Ίσως, ακόμα η ενασχόληση με τη φωτογράφηση, και την - στο μέτρο του δυνατού - καταγραφή των βιομηχανικών μνημείων υπογραμμίζει μία επιπλέον διάσταση της απεξάρτησης: δεν αρκεί η αναγνώριση του παρελθόντος αλλά και το ξεδιάλεγμά του. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]