Ο Μιχάλης βρίσκεται σ` ένα στοιχειωμένο καράβι, που πλέει σε μια μουντή θάλασσα. Μόλις έχει ξαναζήσει - για τελευταία φορά - τη φυγή του από την πατρίδα του, ένα ακριτικό νησί. Το πλοίο ξεμακραίνει στ` ανοιχτά και καταπίνεται από την ομίχλη. Ο Μιχάλης χάνει το νησί από τα μάτια του, όπως και κάθε αίσθηση πραγματικότητας. Κάνει το τελευταίο του ταξίδι, με προορισμό την ανυπαρξία, παρέα με φαντάσματα, σκιές των ανθρώπων που τον σημάδεψαν και εφιάλτες με σάρκα και οστά. Κυριεύεται από μεταφυσική αγωνία. Η ψυχή του επιστρέφει στο παρελθόν για να βρει απαντήσεις, και η πυρετώδης του αφήγηση μοιάζει με κινηματογραφική περιήγηση σ` ένα ονειρικό τοπίο, σαν αυτό που τον περιβάλλει. Αναζητώντας την εξιλέωση, ο Μιχάλης εξερευνά με αθωότητα μια αρχέγονη μεταφυσική. Αναδημιουργεί το μύθο του ενάντια στην καταρρέουσα πραγματικότητα. Χρησιμοποιεί τη δύναμη των λέξεων για να αλλάξει το προσωπικό του σύμπαν και να εκδικηθεί το πεπρωμένο, έως ότου συνειδητοποιήσει ότι ουδέποτε η ζωή του ήταν στα χέρια του - με εξαίρεση αυτήν εδώ, την επιτελική στιγμή, το μεταίχμιο μεταξύ ζωής και θανάτου, που του δίνεται το προνόμιο της επιλογής. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]