[. . .] Από το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα αρχίζει το μέχρι σήμερα ισχύον παράδειγμα μιας συναφούς δομής εξιστόρησης. Σ` αυτήν αντικατοπτρίζεται μία ριζική αναμόρφωση μεγάλου κοινωνικού βεληνεκούς. Οι κοινωνίες του δυτικού ημισφαιρίου όμως, μετά την έξαρση της βιομηχανοποίησης και των βαθιών κοινωνικών και πολιτιστικών αλλαγών που συνέβησαν εξαιτίας της, τόσο στις κοινωνίες όσο και στον καθένα ξεχωριστά, οδηγούνται σε μια κατάσταση «απογοήτευσης». Το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα ακούγονται φωνές πέρα από τον στενό κύκλο των διανοουμένων και φιλολόγων, όπου αρθρώνονται οι απογοητεύσεις στις ελπίδες και τις υποσχέσεις, που είχαν εκφραστεί από τον Διαφωτισμό σχετικά με τις ανθρώπινες κοινωνίες, ιδιαίτερα όμως σχετικά με το καθένα ξεχωριστό άτομο. Την θέση του αυτόνομου ανθρώπου, [. . .] αντικαθιστά βαθμηδόν μια εικόνα ενός ανθρώπου [. . .], ο οποίος καταλαβαίνει τον εαυτό του ως αιχμάλωτο μιας «μηχανής» που αρνείται τον πολιτισμό, και η οποία ληστεύει και την τελευταία ρανίδα ελεύθερης βούλησης και αυτεξουσίου του. Έτσι γεννώνται οι γνωστές «απομυθοποιήσεις» του κόσμου και ένα συνεχώς επαυξανόμενο και οξύ υπαρξιακό κενό. [. . .]

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]