Όταν ετούτο το χρονικό - χωρίς τη σημερινή απαραίτητη εισαγωγή του, κάποια σχόλιά του και επίσης κάποιες κριτικές και επιστολές υπέρ και κατά του βιβλίου - είδε το φως της δημοσιότητας επί Χούντας σε συνέχειες στην εφημερίδα «Τα Νέα» (1972) και απέσπασε ως βιβλίο το Α` Κρατικό Βραβείο (το 1974, με εισηγητές για τη βράβευσή του τον Νικηφόρο Βρεττάκο και τον Ευάγγελο Παπανούτσο), από την πρώτη στιγμή το υποδέχτηκαν διθυραμβικά πολλοί κριτικοί, εφημερίδες, περιοδικά, πνευματικοί άνθρωποι και χιλιάδες αναγνώστες. Αρνητικά, με ύβρεις, αναθεματισμούς και απειλές, το υποδέχτηκαν όλοι «της Ίντιας οι σκορπιοί»: τα ράσα της Αρχιεπισκοπής Αμερικής και όλοι οι συν αυτή παράγοντες της Ομογένειας. Οι πάντα φορούντες φαιά και πράττοντες πάντα φαιά για τα άθλια συμφέροντά τους. όμως το βιβλίο, παρά τις καταγγελίες τους, τις διαστρεβλώσεις τους, τις μηνύσεις τους, δεν το νίκησαν. Άντεξε όλα αυτά τα χρόνια και αντέχει, και ως γραφή και ως περιεχόμενο. Και θεωρείται πια κλασικό βιβλίο στο είδος του: μαρτυρία μιας ολόκληρης εποχής, που τη βιώσαμε και τη βιώνουμε ακόμα. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]