Η Ζόμπο, η μικρή Αφρικάνα από τη Ζάμπια, αγαπάει πολύ το σχολείο και θαυμάζει το δάσκαλό της, που ξέρει τόσα πράγματα. Κάθε μέρα κάνει πολύ δρόμο για να πάει στο σχολείο της. Της αρέσει να πηγαίνει στο παγωμένο ποτάμι και να κάνει μπάνιο, να ψαρεύει - κι ας υπάρχουν κροκόδειλοι. Το βράδυ κάθεται κοντά στον παππού της και ακούει τις ιστορίες που διηγείται.
Η Ζόμπο σκέφτεται πολύ, αναρωτιέται, προβληματίζεται: Γιατί δεν μπορούν πια οι άντρες να πάνε να κυνηγήσουν ελέφαντες; Γιατί, έτσι ξαφνικά, λένε μάγισσα τη γιαγιά της φίλης της; Πώς ν` αφήσει την οικογένειά της και το χωριό της για να πάει στο γυμνάσιο; Πώς θα μπορέσει να γίνει κι αυτή δασκάλα ή νοσοκόμα;
Η μικρή Ζόμπο μεγαλώνει και, όπως όλα τα κορίτσια της φυλής της, πρέπει κι αυτή να μυηθεί ανάλογα, να περάσει από τις ίδιες ιεροτελεστίες, για να γίνει ισάξιο μέλος της κοινωνίας της.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]