Οι ιστορίες που μας διηγείται ο Πέτρος Μπιρμπίλης σ` αυτό το βιβλίο είναι άλλοτε συναισθηματικές, άλλοτε ανέμελες, κι άλλοτε με μια δόση κυνισμού και καλύπτουν ένα φάσμα που κυμαίνεται από τις εκ βαθέων εξομολογήσεις και την αφήγηση καταστάσεων έως τις πιο κρυφές σκέψεις του. Ο κοινός άξονας που διαπερνά τις ιστορίες είναι μια διάθεση αποχαιρετισμού στην αθωότητα, που φαίνεται να διακατέχει τον συγγραφέα, καθώς η δεκαετία των σαράντα, στην οποία βρίσκεται, τον οδηγεί προς την ωριμότητα.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
