Ας είναι λοιπόν η Ευφεικόνα η ισότιμη συνύπαρξη ευφυολογήματος και εικόνας. Το πάντρεμά τους κεντρίζει ταυτόχρονα μυαλό και συναίσθημα και το αποτέλεσμα είναι πολύ διαφορετικό από εκείνο που δίνει το κάθε μέρος από μόνο του. Οι λέξεις κατευθύνουν με ένα διαφορετικό τρόπο το μάτι του αναγνώστη να βλέπει πτυχές της εικόνας που δεν είχε «δει». Και αντίστροφα, ο θεατής της εικόνας με την βοήθειά της μπορεί να νιώσει ένα καινούργιο νόημα στην φράση που την συνοδεύει. Η Ευφεικόνα μοιάζει με το πόστερ που αναγγέλλει μια καλλιτεχνική εκδήλωση. Μοιάζει με την αφίσα του πολιτικού κόμματος ή την εμπορική διαφήμιση. Αυτό που μεταδίδει όμως δεν έχει εμπορική ή πολιτική αξία ούτε προτρέπει στην επίσκεψη μίας έκθεσης ή μιας συναυλίας. Παρακινεί τον θεατή της να σκεφθεί και να αισθανθεί, να προβληματιστεί ή να διασκεδάσει.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]