Όλοι μας λίγο πολύ έχουμε περάσει είτε μέσα από το κοσμικό αβγό που άφησε η Νύχτα στους κόλπους του Ερέβους, ή από την αναταραχή της ένωσης του Χάους με τη Γαία. Άλλοι μεν κατέληξαν με την Ουράνια Αφροδίτη, άλλοι με τον Πάνδημο. Πριν διαβάσω την ποίηση του Μάνου Κωνσταντινίδη, ομολογώ ότι βρισκόμουν κάπου μεταξύ Πανδήμου και Ουρανίας. Η διάθεσή μου όμως άλλαξε όταν διάβασα τα `Ερωτικά χωρίς ερωτικό λόγο`. Όπως γράφει και ο ίδιος, `ήταν κάτι σαν βουβός κινηματογράφος, χωρίς τέλος, χωρίς αρχή. . .`. (. . .)
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
