Ο βασικός λόγος που μ` έκανε να αισθανθώ εφιαλτικά έντονη την ανάγκη να γράψω γι` αυτήν την ιστορία δεν ήταν μόνο επειδή βασίζεται σε αληθινά γεγονότα από την αρχή ως το τέλος και μου ήταν γνωστά. Ήταν το ξύπνημα σ` αυτές τις θύμησες, που με πήγαν πίσω πάνω από μισό αιώνα, όταν τυχαία συνάντησα σε μια εκδήλωση την ηρωίδα του βιβλίου, που εδώ την ονόμασα "Πούλια".
Ξάφνιασε και τους δυο μας αυτή η απρόσμενη συνάντηση, σαν θέλησαν να μας γνωρίσουν με τις συνηθισμένες συστάσεις που κάνουν οι διοργανωτές μιας εκδήλωσης. Τότε θυμηθήκαμε ο ένας τον άλλο: από νέοι, βρεθήκαμε πάλι στη δύση σχεδόν της ζωής μας. Μετά από αυτό το συγκινητικό συναπάντημα, όσο μιλούσαμε για τα περασμένα εκείνα χρόνια, που διαδραματίστηκαν τα γεγονότα, που αναφέρω μέσα σ` αυτό το βιβλίο, τόσο εναποθήκευα στο μυαλό όλες εκείνες τις λεπτομέρειες, που άλλες με τα χρόνια είχα ξεχάσει και άλλες ίσως δεν ήξερα καθόλου.
Κάποιες, και ίσως περισσότερες φορές συναντάει κανείς ζευγάρια που δείχνουν πως ζουν γιομάτα από ευτυχία. Έτσι ανυποψίαστα βαδίζουν και νιώθουνε πως έχουν πιάσει τη ζωή με τα δυο τους χέρια. Σε κάποια στιγμή τους ταράζει τα νερά η θλιβερή διαπίστωση για το μεγάλο που έκαναν το λάθος· μπέρδεψαν τον πόθο με την αγάπη!
Όμως οι ήρωες του βιβλίου μας, έσκαψαν βαθιά σα ρίξανε το σπόρο, και τον σκέπασαν μέσα στο παχύ το χώμα, δεν περιμέναν τη βροχή πότε θα `ρθει, τον πότιζαν με αγάπης δάκρυα, που τα γεννούσε ένας θεός, ένας θεός δυνατός, που τ` όνομά του "Έρωτας", γι` αυτό και τράνεψε πολύ τούτο το δεντρί και άντεξε σε όλη τη ζωή τους η αγάπη.