Για να πληγώσει θανάσιμα η μοίρα μια καρδιά δεν χρειάζεται να της επιτεθεί ξαφνικά και ακάθεκτα. Φαίνεται πως η αδάμαστη δημιουργική της θέληση νιώθει ιδιαίτερη ηδονή να την φθείρει σιγά σιγά προκαλώντας μια ασήμαντη αφορμή την αρχή γι` αυτό. Στην ακαθόριστη ανθρώπινη γλώσσα μας, λέμε την πρώτη αυτή ελαφριά προσβολή `συμπτωματική αφορμή` και παραβάλλουμε με κατάπληξη τη φαινομενική ελάχιστη σπουδαιότητά της με τις συνέπειές της, που συχνά είναι φοβερές. Σαν την αρρώστια που δεν την ξέρει κανένας από τη στιγμή που γίνεται φανερή ή που πραγματοποιείται. Η μοίρα δουλεύει μέσα στο πνεύμα και στο αίμα πάντα ενδόμυχα, πολύ πριν προσβάλει απ` έξω την ψυχή. Το να ξέρει κανένας τον εαυτό του, είναι κι αυτό κάτι, σα να υπερασπίζεσαι, ανώφελα, τις πιο πολλές φορές.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]