«Διαβάζοντας την ιστορία της Τουρκοκρατίας, ύστερα από πολλά χρόνια μπήκα τόσο πολύ στην ατμόσφαιρά της ώστε να αισθάνομαι σαν δικό μου χώρο τη σκοτεινή αυτή περίοδο. Έτσι γράφτηκαν οι 7 ιστορίες του βιβλίου, άσχετες μεταξύ τους -με κοινό σημείο αναφοράς το δαχτυλίδι, που κατά τρόπο τυχαίο βρίσκεται πάντα στα χέρια ενός από τους ήρωες.
Το χρονικό πλαίσιο κάθε ιστορίας είναι κάποιος από τους -αμέτρητους πραγματικά- ξεσηκωμούς των Ελλήνων στα χρόνια της σκλαβιάς. Οι στιγμές αυτές προκαλούν δέος και σεβασμό, και το έργο εκείνου που προσπαθεί να τις `αγγίξει` γίνεται εξαιρετικά δύσκολο. Δεν επιχείρησα να δώσω μια εποπτική εικόνα της κάθε εξέγερσης, αλλά περιορίστηκα σε ιστορίες ανθρώπινες, καθημερινές. Προσπάθησα, με αυτόν τον τρόπο ν` αποφύγω την τρομερή ευθύνη».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]