Όσοι αναλύουν το σημερινό μεγάλο μεταναστευτικό ζήτημα της Ελλάδας του 21ου αιώνα θέλουν να αγνοούν τις προηγούμενες μεταναστεύσεις στον ελλαδικό χώρο. Η ιστορία του ελλαδικού χώρου έχει παρουσιαστεί σαν τη θεωρία του ηλιοκεντρισμού με την έννοια ότι όλα έχουν ως σημείο αναφοράς την Αρχαία Ελλάδα, ασχέτως αν από παλιά ο αρχαίος και μεσαιωνικός ελληνικός κόσμος είχε εξαπλωθεί και μεγαλουργήσει πέρα από τα στενά γεωγραφικά όριά του, σε τρεις γειτονικές ηπείρους. Γύρω στο 1.000 π.Χ., Έλληνες άποικοι φθάνουν στα μικρασιατικά παράλια του Αιγαίου, φεύγοντας τη γενική αναταραχή, που είχε ως συνέπεια: τη διάλυση του μυκηναϊκού κόσμου. Ο πληθυσμός της Μικράς Ασίας στα βυζαντινά χρόνια άγγιξε τους 22.000.000 κατοίκους. Από την άλλη μεριά η ελληνική χερσόνησος άρχισε να μετατρέπεται σταδιακά σε μια από τις πιο αραιοκατοικημένες χώρες της Μεσογείου με τους Έλληνες να έχουν παρακμάσει πολιτικά. Η αληθινή Ελλάδα δεν βρίσκεται στα σύγχρονα μουσεία της χώρας, αφού εκεί παρουσιάζονται μοναχά εκθέματα, που αφορούν την αρχαία ελληνική τέχνη και π.χ. κανένα κεραμικό αγγείο της πρώιμης σλαβικής εγκατάστασης, από εκείνα που βρέθηκαν σε σλαβικούς οικισμούς της Αργολίδας και της Ολυμπίας. Κι όμως είναι γεγονός ότι σήμερα υπάρχουν στην Ελλάδα γύρω στους 5.000.000 απογόνους των Αλβανών, οι οποίοι, γνωστοί ως Αρβανίτες, πραγματοποίησαν τη δική τους κάθοδο, αρχής γενομένης από τον 11ο αιώνα μ.Χ., όπως και απόγονοι των Βλάχων, των οποίων η καταγωγή παραμένει ένα μυστήριο για τους ανθρωπολόγους, με πιθανότερο να προέρχονται από βάρβαρους θρακικούς λαούς. Εν τούτοις πολιτισμοί του παρελθόντος, όπως οι αποικίες της αρχαιότητας, τα ελληνιστικά βασίλεια και η Βυζαντινή Αυτοκρατορία, θεωρήθηκαν κτήμα μιας μικρής χώρας των Βαλκανίων, για την οποία έχυσαν το αίμα τους και οι νεότεροι Μικρασιάτες, χωρίς αυτό να καταχωρηθεί καν στη συλλογική μνήμη των ίδιων των απογόνων τους.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]