Τα ιστορικά γεγονότα της εποχής του δεν απασχολούν καθόλου τον Μένανδρο στο έργο του. Άμυαλοι νεανίσκοι, γρουσούζηδες γέροι, ανόητα κοριτσόπουλα, παμπόνηροι δούλοι, καλοκάγαθες εταίρες και ξιπασμένοι στρατιωτικοί, αδιάφοροι προς τη γύρω τους κοινωνικοϊστορική εξέλιξη, είναι απορροφημένοι από τις ερωτοδουλειές τους και τα μικροσυμφεροντάκια τους. Ο ποιητής τους κατανοεί με επιείκεια και αποδίδει τα περισσότερα από τα σφάλματά τους στην αντίξοη συνθήκη ή στην τυφλή Τύχη. Πολίτης μιας παρακμασμένης Αθήνας, ξένος προς τις παλιές ηγεμονικές αντιλήψεις της πόλης του, ευδαιμονιστής ο ίδιος και βαθύτατα σκεπτικιστής, ο Μένανδρος μοιάζει φιλοσοφημένα ανεκτικός απέναντι στην ανθρώπινη πινακοθήκη του καιρού του.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]