Είναι γνωστά τα δύο αρχαία προσωπεία, που το ένα γελά και το άλλο κλαίει. Στην αρχαιότητα μπορούν και τα δύο να συμβολίζουν την Κωμωδία: Ο Αριστοφάνης γράφει τα έργα του από προβληματισμό για την πατρίδα του, την Αθήνα, την λανθασμένη πολιτική της και τους διεφθαρμένους ηγέτες της. Έτσι, τελικά υπερτερεί περισσότερο η θλίψη παρά το κέφι στις σκηνές του. Οι κωμωδίες του Μενάνδρου, με το γέλιο και το κλάμα, αποτελούν καθρέφτη της καθημερινής ζωής. (. . .) Σε συνεπτυγμένη μορφή ο Gregor Maurach επεξεργάζεται, μέσα από τα έργα των βασικών εκπροσώπων της, μια ιστορία αρχαίας, ελληνικής και ρωμαϊκής, Κωμωδίας. Ένα βιβλίο κατατοπιστικό, αλλά όχι κουραστικό, ένας οδηγός αναλυτικός, αλλά και κατανοητός τόσο από τον θεατρόφιλο αναγνώστη όσο και από τον φοιτητή και τον ερευνητή. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]