Ο καρκίνος αποτελεί μια πάθηση που καλεί το υποκείμενο να επανεξετάσει τη σχέση με το σώμα του, το οποίο μπορεί να βιώνεται ως ένα απειλητικό αντικείμενο, επίσης ως ένα αντικείμενο που θα πρέπει κανείς να αφουγκράζεται και να παρατηρεί περισσότερο παρά ποτέ. Το υποκείμενο καλείται τότε να εισέλθει ή εισέρχεται σε μια υποχονδριακή θέση. Έτσι, το μοντέλο της υποχονδρίας προτείνεται σταθερά ως το κατεξοχήν μοντέλο κατανόησης του σωματοψυχικού βιώματος του ογκολογικού ασθενή. Μια υποχονδριακή στιγμή που θα ήταν φυσιολογική και φευγαλέα προτείνεται ως θεμελιώδης αφετηριακή υπόθεση. Σε αυτό το πλαίσιο, η υποχονδρία νοηματοδοτεί το, ακατανόητο μέχρι τότε, σωματικό βίωμα, συμβάλλοντας καθοριστικά στην ψυχική επαναφομοίωση του σώματος.
Η υποχονδρία γίνεται το μέσο προκειμένου το κακό να εγκλωβιστεί φαντασιωσικά σε ένα και μόνο μέρος του σώματος, αντιπαρατίθεται δηλαδή στο φόβο της μετάστασης, αναζωπυρώνοντας παράλληλα ένα νέο ενδιαφέρον για το σωματικό, μέσω της μετατόπισης των λιβιδινικών επενδύσεων από το άρρωστο όργανο στο υποχονδριακό όργανο. Αποτελεί τελικά μια καθοριστική στιγμή που συμβάλλει όχι μόνο στην αυτοερωτική και ναρκισσιστική επανασυγκρότηση του υποκειμένου αλλά και στην ίδια τη διάψευση του σωματικού ακρωτηριασμού που επέβαλλε η σωματική πάθηση, δηλαδή στη διάψευση του ευνουχισμού που, εδώ, είναι κυριολεκτικός.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
