Ο Καμύ είχε πει ότι η ιδέα ν` αλλάξεις τη ζωή σου μπορεί να έρθει ακόμα και τη στιγμή που βρίσκεσαι μέσα στην περιστρεφόμενη πόρτα ενός μαγαζιού. Δεν είχε διευκρινίσει, όμως, αν μπορεί να έρθει ακόμα και πίνοντας ένα μπουκάλι βότκα τα ξημερώματα στην παραλία. Τρεις φίλοι άλλαξαν τη ζωή τους και δεν παίζει ρόλο το πού ήταν όταν πήραν την απόφαση, αν και τελικά ήταν σε μια περιστρεφόμενη παραλία πίνοντας βότκα. Άρχισαν ένα ταξίδι απροσχεδίαστο, έτσι όπως κάθε πραγματικό ταξίδι πρέπει ν` αρχίζει. Ο σκοπός τους ήταν να πληρώσουν ένα χρέος. Στην πορεία συνάντησαν γυναίκες που έδιναν φως, γυναίκες που έσβηναν το φως, λουλούδια που ανοίγουν μόνο τη νύχτα, μια θάλασσα γεμάτη χρώματα, ένα σύστημα χωρίς κανένα χρώμα, έναν ταξιτζή που μόλις είχε γυρίσει απ` τον παράδεισο και μια φιγούρα που στεκόταν μόνη της μπροστά απ` την πόρτα του παραδείσου. Προχώρησαν με το χαμόγελο των ανθρώπων που κάνουν το ταξίδι τους, την ίδια ώρα που οι περισσότεροι κοιμούνται χωρίς όνειρα. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]