Όσο αυτονόητη κι αν είναι μια αγάπη, πρέπει να ερμηνευτεί. Ένας ξεχασμένος αιώνας. Ένα αόρατο χέρι που παίρνει τον Μιχάλη Απόκη απ` τη Νέα Υόρκη του 2000, τον φέρνει στην Αθήνα και ύστερα το ρολόι του χρόνου αφηνιάζει. Μια προς τα πίσω στην ιταλοκρατούμενη Δωδεκάνησο, μια μπροστά στους δρόμους της Περούτζια και στα εργοστάσια τεκνοποιίας των Ναζί κι ύστερα πάλι πίσω στον Πειραιά, στην Πόλη και από κει στο κελί στη Σύμη κι αλλού. . . κι αλλού. . . Ο γοητευτικός Στέφανος, η Ραχήλ, η Φράου Γκούντρουν, η κυρά - Μαρίκα με την απίστευτη ιστορία και τόσοι άλλοι γίνονται κράμα με τον Ντε Βέκι, τον Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, τον Εθνάρχη, κι όλα αυτά γιατί; Για να ερμηνευτεί μια αγάπη αυτονόητη.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]