Ο Κώστας Ταχτσής χαρακτηρίζεται, πέρα βέβαια από τα λογοτεχνικά του προσόντα, που τα συνάγουμε από τη μελέτη των βιβλίων του, από μεγάλη εξυπνάδα. Είναι πανθομολογουμένως ένας εύστροφος άνθρωπος τολμηρός, με ιδιαίτερη παρρησία. Όταν βλέπει το στραβό, αυτό με το οποίο δεν συμφωνεί, το λέει κατάμουτρα κι ας γίνει ό,τι θέλει. Υπάρχουν πολλά ανέκδοτα για την παρρησία του. Αλλά θα ήθελα κάπως ιστορικότερα να μιλήσω για το πρόσωπό του. Με τον Ταχτσή έχουμε πολλά κοινά σημεία. Πρώτα πρώτα είμαστε γεννημένοι και οι δύο στη Θεσσαλονίκη, τον ίδιο χρόνο: το 1927. Ο Ταχτσής είναι λίγο μεγαλύτερός μου. Αυτό μου το έχει πει, αλλά το έχω κιόλας σημειωμένο. Το σημείωσα σε μια ευκαιρία που δόθηκε. Δηλαδή προ ετών. Προ 12 συγκεκριμένα ετών. Ο Ταχτσής μου έστειλε ένα γράμμα στη Θεσσαλονίκη και μου έλεγε «Βγάλε μου, σε παρακαλώ, ένα πιστοποιητικό από το ληξιαρχείο, γιατί το θέλω». Έτρεξα εγώ, έβγαλα το πιστοποιητικό, αλλά όταν είδα την τόσο κοντινή ηλικία μας, σημείωσα τα στοιχεία σ` ένα τετράδιο το οποίο ακόμα χρησιμοποιώ. Σ` ένα τετράδιο όπου έχω τηλέφωνα και διευθύνσεις φίλων, γνωστών κ.τ.λ.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]