...Από τότε που χύθηκε το τελευταίο αίμα της εμφύλιας τραγωδίας και των άμεσων παρεπομένων της έχουν περάσει πενηνταπέντε χρόνια -οι εκτελέσεις πολιτικών κρατουμένων σταμάτησαν μόλις το 1955- και όμως η δημοσίευση βιβλίων και άρθρων που αφορούν τα σχετικά γεγονότα όχι μόνον δεν μειώνεται αλλά παρουσιάζει αυξητικές τάσεις...
...Μια συζήτηση που, παρά τις τρισήμιση δεκαετίες που μεσολάβησαν από τότε που άρχισε, συνεχίζει να τροφοδοτείται με νέες μαρτυρίες, γιατί η απελευθέρωση των συνειδήσεων από τις φοβίες, τις προκαταλήψεις και τις αγκυλώσεις που μας κληροδότησε η φοβερή αυτή εποχή δεν ήταν μια διαδικασία που θα μπορούσε να γίνει άμεσα και αυτόματα, αλλά μια βαθμιαία ωρίμανση που απαιτεί τους δικούς της ρυθμούς για να μπορέσει να δώσει τους καρπούς της...
..Η κατάθεση του Βασίλη Γκανάτσιου δεν αποτελεί απλώς μια ακόμη καταγραφή αναμνήσεων από το πλήθος των τόσων άλλων που έγραφαν αγωνιστές της αριστεράς. Δεν είναι πολλές οι μαρτυρίες που έχουν το βάρος της δικής του, όχι μόνον λόγω της θέσης από την οποία βρέθηκε να μετέχει στις εξελίξεις, αλλά και λόγω της νηφάλιας θεώρησης των πραγμάτων που τον διακρίνει, όπως, βέβαια, και της εξαιρετικής μνήμης του, που του επιτρέπουν να καταγράφει, με τον σαφή και λιτό λόγο του, τα βιώματά του με ακρίβεια και λεπτομέρεια...
...Όπως είναι φυσικό, όταν κανείς, όπως αυτός, μετέχει από υψηλά πόστα σε μια πορεία που, μέσω μιας σειράς τραγικών λαθών, καταλήγει σε συντριπτική ήττα, θα βρεθεί αναπόφευκτα όχι μόνον στο επίκεντρο των συνεπαγόμενων αντιπαραθέσεων σχετικά με τον καταλογισμό των ευθυνών για ανεπιτυχείς πολεμικές επιχειρήσεις, αλλά και στη δίνη των αλληλοκατηγοριών για τα όσα έγιναν στο περιθώριο των αιματηρών συγκρούσεων...

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]