Η μελέτη ολόκληρου του έργου του Γιουνγκ και ολόκληρου του έργου του Ελύτη, αφού διήνυσε τη μακρά «εξερευνητική-ανιχνευτική» της περίοδο, μπήκε πια κάποια στιγμή στο στάδιο της τελικής της κορύφωσης. Οι επιστημονικοί μονόλογοι του Γιουνγκ και οι ποιητικοί μονόλογοι του Ελύτη άρχισαν να ξεπερνούν την αρχική τους απόσταση, να δένονται μεταξύ τους, να μετουσιώνονται σε διάλογο αποκαλύπτοντας έτσι τον θεμελιώδη λόγο του Γιουνγκ στην επιστημονική προσέγγιση και ανάλυση του φαινόμένου της Ποίησης. Ο διάλογος πλαισιώνεται από σχόλια συνεργατών του Γιουνγκ, κριτικών του Ελύτη, θεωρητικών της λογοτεχνίας, και ενός ακόμη αριθμού διαχρονικών προσωπικοτήτων του χώρου των Γραμμάτων και των Τεχνών. Έδωσα σε όλο το δοκίμιο θεατρική μορφή: Ελύτης και Γιουνγκ κρατούν τους δύο πρωταγωνιστικούς ρόλους. Οι υπόλοιποι, όσοι δηλαδή πλαισιώνουν τον διάλογο, αποτελούν ένα είδος Χορού αρχαίας τραγωδίας. Κάθε τόσο επεμβαίνουν σχολιάζοντας τα «δρώμενα».

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]