Την Ελένη Παπαδάκη, οι περισσότεροι από τους συγχρόνους της την αναγνώριζαν, δίπλα στη Κυβέλη και την Μαρίκα Κοτοπούλη, σαν το τρίτο λαμπρό αστέρι. Τη θεωρούσαν άξια διάδοχο της Μαρίκας. Ξεχώριζε ανάμεσα στα μεγάλα γυναικεία ονόματα της σκηνής του μεσοπόλεμου, όχι μόνο για τις καλλιτεχνικές της δυνατότητες αλλά και για την παιδεία της και την προσπάθειά της να πλουτίσει με τη συνεχή μελέτη τον εσώτερο κόσμο της για την ολοκλήρωση του ταλέντου της. Ήταν μια χαρισματική προσωπικότητα, και η παρουσία της στον καλλιτεχνικό κόσμο της δεκαετία του 1930 και της αρχής της δεκαετίας του 1940 άφησε εποχή. Με την πάροδο των ετών όμως διαπιστώνει κανείς ότι η προσφορά της αυτή τείνει να ξεχαστεί. Ούτε ένα θέατρο φέρει το όνομά της ούτε ένα ίδρυμα ούτε ένα βραβείο θεσπίστηκε στη μνήμη της. Θα έλεγε κανείς ότι το έργο της το περιβάλλει ένα σχέδιο να περιπέσει στην λήθη, ώστε οι νεότερες γενιές να αγνοούν την ύπαρξή της ή να αναφέρουν σπάνια το όνομα που μεσουρανούσε στην εποχή κυρίως της πρώτης δεκαετίας του Εθνικού Θεάτρου. (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]