Πώς το `λεγε ο Picabia; «Αποφεύγω την ευτυχία για να μην μου την κλέψουν». Στην έρημο των ανθρώπων μυριάδες οι άνθρωποι που ψάχνουν ανθρώπους. Που ψάχνονται. Άλλοτε με προσμονή, άλλοτε με απελπισία. Οι άνθρωποι συναντιούνται, σμίγουν, φοβούνται, χωρίζουν, θυμούνται, χάνονται και πάλι απ` την αρχή. Εφόσον η έρημος συνεχίζει ν` αναδεύει την άμμο της. Έρωτας, αγάπη, απόγνωση, τύχη, ανάγκη; Η «Ελένη από χαρτί» ήταν μια γυναίκα με σάρκα και οστά που ζούσε εδώ, δίπλα μας. Η αποχώρησή της γέννησε ένα κείμενο, ένα σωρό χειρογράφων κατ` εικόνα της. Τώρα πια λέγεται «Έλενα Ξένου». Άλλο σώμα, άλλου, αλλού. Βρήκε το νέο της όνομα σ` ένα κείμενο του Χειμωνά. Κατά τα άλλα ο χωρισμός πάντα ισοδυναμεί μ` έναν μικρό θάνατο και πάντα απαιτούνται τεχνικές αντιμετώπισής του.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]