Εκείνη χάιδευε τις νύχτες τ` αστέρια και του χάρισε το χρυσό κλειδί για ν` ανοίγει την πόρτα της αγάπης, μα τα ονειροπόλα της μάτια σκίαζε μια ακαθόριστη θλίψη...
Εκείνος έντυνε την αγάπη με τα ομορφότερα χρώματα, με τη νοσταλγία των παιδικών εικόνων και την αθωότητα του εφηβικού έρωτα...
Αιχμάλωτοι της πρώτης ματιάς μιας απρόσμενης συνάντησης!
Σε κάθε κρυφό φιλί παραμόνευε το οριστικό τέλος.
Αγαπήθηκαν με το πάθος των παράνομων και τη δύναμη των απελπισμένων, νιώθοντας όλο το σπαραχτικό βάθος του ανικανοποίητου.
Η ευτυχία απαιτούσε από εκείνη την μεγάλη απόφαση.
Ήταν έτοιμη;
Μήπως το νόημα βρίσκεται στο ανεκπλήρωτο;
Μήπως αυτό που κρατάμε για πάντα είναι τ` απαλό άρωμα της απουσίας και η μακρινή ηχώ του χαμένου μας ονείρου;