«Ήταν μια γυναίκα τριάντα εφτά χρονών, που είχε περάσει το τελευταίο κομμάτι της ζωής της στη φυλακή». Έτσι αρχίζει το `Εκείνοι οι ουρανοί`. Η ηρωίδα, έχοντας μόλις αποφυλακιστεί, επιστρέφει με το λεωφορείο στο Μπιλμπάο. Από εκεί κι ύστερα παρακολουθούμε ένα ταξίδι που είναι συγχρόνως πραγματικό, συναισθηματικό και νοητικό.
Στη διάρκεια ενός περιορισμένου χρόνου και μέσα σε έναν κλειστό χώρο, ο αναγνώστης έχει την ευκαιρία να κάνει μαζί με την πρωταγωνίστρια μια διαδρομή που δεν επιδέχεται στάσεις, μια περιπλάνηση ανάμεσα σε φωνές και όνειρα. Δεν υπάρχει καλύτερη μεταφορική απόδοση της ζωής από το ταξίδι. Πάντοτε από κάπου ερχόμαστε και κάπου πηγαίνουμε. Στην περίπτωση αυτή, ακόμα και τα όνειρα αποτελούν κομμάτι της διαδρομής, είτε γιατί γεννιούνται από το παρελθόν είτε επειδή αντικατοπτρίζουν τις σφοδρές επιθυμίες του μέλλοντος.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]