`Ψυχολόγος; Δεν είναι επάγγελμα. Κι εγώ είμαι ψυχολόγος` έλεγε ένας χωροφύλακας σε ένα φίλο μου. Από τότε αυτός έγραφε στην ταυτότητά του: Διδάκτωρ Ψυχολογίας. Ποιος είναι αυτός που με ένα σύντομο κοίταγμα δεν έβγαλε το συμπέρασμα ότι ο τάδε είναι συνεσταλμένος, φαντασμένος, έξυπνος, εξωστρεφής, ανοιχτός, κ.λπ.; Ποιος εκπαιδευτικός, έπειτα από μερικά μόνο μαθήματα δεν αποφάσισε ότι αυτός ο μαθητής ήταν εργατικός και ο άλλος τεμπέλης; Αυτές οι κρίσεις βασίζονται σε άρρητες θεωρίες προσωπικότητας και περνούμε τον καιρό μας προσπαθώντας να τις εφαρμόσουμε. (. . .) Σύμφωνα με τις άρρητες θεωρίες μας, κρίνουμε τους ανθρώπους σύμφωνα μ` αυτό που θα λέγαμε, την εμφάνισή τους, την κοινωνική τους θέση, τη φυλή τους, κλπ. Με το πρόσχημα των επιστημονικών θεωριών, οι ψυχολόγοι καταφεύγουν περισσότερο από τον υπόλοιπο κόσμο σε αυτού του είδους τις θεωρίες. Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ των επιστημονικών και των άρρητων θεωριών· και οι δύο βασίζονται σε μεγάλο βαθμό σε σημασιολογικές ομοιότητες. Εύκολα καταλαβαίνουμε, λοιπόν, ότι σ` αυτό το παιχνίδι γίνονται συχνά λάθη. Γιατί διατηρούμε συνεπώς τις θεωρίες μας και πότε δεχόμαστε να τις αλλάξουμε; (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]