Η Εθνική Στρατηγική, όπου και αν υπάρχει, στηρίζεται κυρίως στη διαφυλαγμένη κοινωνική εμπειρία και ιστορική Μνήμη. Η σχέση μας με το παρελθόν και η μετάδοση της μνήμης αποκτούν κεντρική σημασία τη στιγμή του Κινδύνου. Η μετάδοση της μνήμης γίνεται ένα πεδίο μάχης, όπου αναπτύσσεται μια «επαναστατική κατάσταση στην πάλη για την απελευθέρωση του καταπιεσμένου παρελθόντος». Η απελευθέρωση αυτή γίνεται πάντα προς την κατεύθυνση του μελλοντικού κόσμου. «Δεν υπάρχει μνήμη παρά στην κατεύθυνση του κόσμου που έρχεται». Η Εθνική Στρατηγική παράγεται μέσα από την αντιπαράθεση αυτού που υπάρχει με εκείνο που το ίδιο βεβαιώνει ότι είναι και την αντίφαση μεταξύ του υπαρκτού και της δυνατότητάς του. (. . .)
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]