Σκοτάδι. Ακούγεται σιγανά η βροχή. Κάποιος σφυρίζει έναν άγνωστο σκοπό, διστακτικά, σαν να μη θυμάται καλά το τραγούδι. Ανάβουν σιγά-σιγά τα φώτα. Στη σκηνή μόνο μια καρέκλα καφενείου, στην πλάτη της οποίας είναι κρεμασμένη μια κλειστή μαύρη ομπρέλα. Η κουρτίνα του βάθους είναι φωτεινή: το πάνω μέρος της είναι βαμμένο στο χρώμα τ` ουρανού, το κάτω καφεκίτρινο. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι παριστάνει μια παραλία.
Ο ηθοποιός μπαίνει από την πλατεία. Η αμφίεσή του θυμίζει κλόουν: καρό σακάκι, φαρδύ και κοντό παντελόνι, άσπρες πεσμένες κάλτσες. Μοιάζει να απευθύνεται ιδιαίτερα σ` έναν θεατή. [...]
