O χρόνος κυλάει επίπεδος, γράφοντας πανομοιότυπα σχεδόν εικοσιτετράωρα σχήματα πάνω στη μοίρα μας. Κινήσεις γνωστές, ενέργειες καθωρισμένες, βίος απλός και αθόρυβος. Οι ώρες αθροίζουν φθορά και οι ημέρες απώλεια. Ο ήδη ολίγος ανθρώπινος βίος γίνεται ελάχιστος. Η αδυσώπητη λαβή της θνητότητας γίνεται κάθε ημέρα σκληρότερη.
Όλα αυτά μέσα στο γενικό κλίμα της εποχής ασκούν ακόμη πιο εξουθενωτική πίεση. Έγκλειστος από παντού ο σύγχρονος άνθρωπος, χωρίς ούτε καν ένα μεταφυσικό πρόσχημα, έχει ναυαγήσει στον καταχθόνιο ωκεανό του μεταφυσικού κενού. Γιατί είναι γνωστό ότι, όταν ο άνθρωπος αδυνατεί να συνθέσει ένα εξωκόσμιο σημείο αναφοράς, τότε το μηδέν λυμαίνεται το ενδοκόσμιο τοπίο. Το πρόβλημα του ανθρώπου δεν είναι ούτε κοινωνικό ούτε ηθικό. Είναι μεταφυσικό. Σήμερα η γνώση μας έχει προδώσει, ενώ η άγνοια δεν φέρνει πια λύτρωση. Δεν είναι η αίσθηση που μας λείπει αλλά η μεταίσθηση· ούτε η γνώση αλλά η επίγνωση. Έτσι άλλοτε κωμικά αγέρωχοι και άλλοτε θεατρικά συντριμμένοι αναζητούμε διόδους. Αλλά το κενό, παρά το οξύμωρο, είναι συμπαγές, αδιάρρηκτο και αδιαπέραστο. Δραματικές εκδοχές του χθες καταλήξαμε σήμερα τραγικές βεβαιότητες.
Ωστόσο το άγιο φως τυλίγει πάντα με την ίδια αθόρυβη αγάπη όλα τα πλάσματα. Το μέγα θαύμα της ζωής συντελείται αδιάκοπα. Το μυστήριο της εμφάνειας στην ύπαρξη δεν έπαψε να είναι μυστήριο. Ο λόγος των ουρανών παραμένει εσαεί καταιγιστικός για τη συνείδηση. Όλα παραμένουν φιλάνθρωπα στον αιώνα. Όλα κατακλύζουν την εγκοσμιότητα με ριγηλό δέος βαθύφρονης παιδείας. Και όσο η ζωή θα απλώνει από τους μίσχους των παλαιών φύλλων το άπειρο βλέμμα της προς το φως· όσο το φως θα ασπάζεται τρυφερά τις τραχειές παρειές των πραγμάτων· όσο το γαλάζιο, βαθύρροο και ατελεύτητο, θα ενοικεί στις θάλασσες· όσο θα τεχνουργείται μέσα σε σκοτεινά άδυτα το ακατάληπτο, η παιδεία του Κόσμου θα παραμένει ιερή και ανέπαφη. Λόγος βαθύνοος. Λύτρωση για τις πρόσφορες συνειδήσεις. Για τον Λάο Τσε ή τον Ρίλκε.
Το νόημα του υπάρχειν μας υπερβαίνει. Ο κόσμος δεν οικειώνεται με θεωρήματα και συλλογισμούς. Την πύλη του εκείθεν δεν την ανοίγει η λογική αλλά το υποστασιακό βάθος. Η ζωή δεν απαιτεί γενναιότητα ή τόλμη. Πολύ λιγότερο θυσία. Απαιτεί απλότητα, ιερή συγκίνηση και ευλάβεια. Και μεις όλοι, παιδιά ενός αλαζονικού αιώνα, είμαστε περίπλοκοι και ανίεροι. Ο αιώνας μας είναι γεμάτος κρημνούς. Αλλά βαθύς και των κρημνών ο λόγος. Πληροφορεί ό,τι απειλεί, ό,τι ανοίγει ρωγμή στην ύπαρξη. Αλλά βεβαίως δεν σώζει. Ας κρατήσουμε με αξιοπρέπεια το φορτίο μας. Αυτό το μπορούμε οι άνθρωποι.

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]