«Στα εικοσιδύο μου χρόνια, έχω κατηγορηθεί σχεδόν για τα πάντα, Ρίτσαρντ. Όμως ποτέ δεν μ` έχουν πει μάγισσα!». «Όχι», αποκρίθηκε η Αλεπού, «αλλά η μητέρα σας ήταν μάγισσα». Ήταν λες και τα λόγια αυτά της έκοψαν τον αέρα. Για μια στιγμή δεν μπορούσε ν` αναπνεύσει και οι λέξεις που κατόρθωσε να προφέρει έμοιαζαν να είναι και οι τελευταίες της. «Η. . . μητέρα μου;» Είδε τον πόνο της και έγειρε μπροστά για να τον απολαύσει. Μίλησε και η φωνή του ήχησε χαμηλή και σκληρή. «Η Άννα Μπολέυν. Ήταν σίγουρα μια πόρνη. Υπήρξε χωρίς καμιά αμφιβολία αιρετική. Ήταν η γυναίκα που έκλεψε την αγάπη του πατέρα της Μαρίας από τη μητέρα της, ραγίζοντάς της την καρδιά, όπως έφερε ρήξη και στην Εκκλησία». Με κάποιον τρόπο κατόρθωσε να ξαναπάρει ανάσα και τη χρησιμοποίησε, καθώς και την αμέσως επόμενη, για να χτίσει την άμυνά της. Δεν υπήρξε ποτέ απόδειξη εναντίον της. Κανείς δεν είχε αποδείξει τίποτα, άλλωστε γι` αυτό και διατηρούσε το κεφάλι της.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]