Μικρομέγαλος, ταραξίας, καλλιτεχνικά ανήσυχος, πληγωμένος από έναν νεανικό ομοφυλόφιλο έρωτα, και, φυσικά, ασυμβίβαστος ο Παύλος Μέρλος σε τρεις εποχές της ζωής του (παιδικά χρόνια, εφηβεία, μέση ηλικία), συνεχίζει, παρά τις, κατά καιρούς, εναντίον του κατηγορίες, τη μοναχική πορεία του που έχει μια και μόνη αποστολή: σε σύγκριση με τα κοινά μέτρα, αυτός να παραμείνει όσο το δυνατόν περισσότερο αυτόνομος. Ένα σπονδυλωτό μυθιστόρημα δοσμένο άλλοτε σαν πλασματική εξομολόγηση κι άλλοτε σαν τριτοπρόσωπη, «αντικειμενική» αφήγηση. Τρία λιμάνια, χρησιμοποιημένα έτσι ώστε να αποτελούν λιμάνια ανθρώπινου νου μάλλον, και να κινούνται σε ψυχικά, κυρίως, επίπεδα. Όπως οι αστυνομικές ταυτότητες με τον γραμμένο πάνω τους γενικό αριθμό: καθολικό, κοινό για όλους, αλλά, την ίδια στιγμή, ασαφή κι αόριστο - έως και μυστηριώδη. Και όπως τα πρόσωπα, αλλά και τα γεγονότα του βιβλίου: πραγματικά και ταυτόχρονα επινοημένα, τόσο μάλιστα που οποιαδήποτε ομοιότης τους με υπαρκτά πρόσωπα και περιστατικά να είναι (όπως συνήθιζαν να γράφουν και στα παλιά μυθιστορήματα) ακούσια και απλώς τυχαία.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]