(. . .) Μέσα στα `Γράμματα από το μύλο μου` υπάρχει μια γενναιοδωρία του βλέμματος, που αποκλείει την ειρωνεία και σταματά συνήθως στο χιούμορ. Ο Ντοντέ έχει επιλέξει τα πρόσωπα όπως τα θέλει η καρδιά του: ανθρώπους απλούς, ταπεινούς, συχνά απόκληρους, που σχηματίζουν ένα μικρό κατάλογο `θυμάτων`. . . Ο Ντοντέ φαίνεται να γοητεύεται από τη θέα των ερειπίων. Ένας διάκοσμος στημένος με λίγες φράσεις, πρόσωπα σκιαγραφημένα με τρόπο λειτουργικό κι εντούτοις υποβλητικό, διάλογοι γοργοί και λιγόλογοι, που αφήνουν να καταλάβεις περισσότερα απ` αυτά που λέγονται: η τέχνη της δραματικής λακωνικότητας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]