Όλες οι πληροφορίες για τη συναρμολόγηση αυτής της ιστορίας είναι σταχυολογημένες από το ταμείο της μνήμης και τα θολά πλην έντονα και ανεξίτηλα προσωπικά βιώματα και συναισθήματα της πρώιμης παιδικής ηλικίας. Είναι ακόμη οι ατέλειωτες διηγήσεις των γονιών και των παππούδων. Όλα αυτά περνούν στο χαρτί αυτούσια και αναλλοίωτα, χωρίς πρόθεση κριτικής παρέμβασης που τελικά είναι και επιζήμια. Ο αφηγητής μόνο θλίβεται για τα γνώριμα εκείνα κομμάτια της ελληνικής ιστορίας που λόγω ιδεολογικής διαφοροποίησης διχάζουν το λαό, τα αδέλφια και τις οικογένειες. Η ιστορία, άλλωστε, είναι εκείνη που αξιολογεί τα γεγονότα από χρονική απόσταση και με κριτήρια αλάνθαστα. Η αφήγηση είναι ένας κρίκος στην αλυσίδα ροής των πεπραγμένων (. . .). Είναι η συλλογική μνήμη (. . .). Είναι ο αβάσταχτος πόνος για τα προσφιλή χώματα της πατρίδας των γονιών, που τώρα τα πατούν άλλοι.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]