Στις 14 Δεκεμβρίου 2001, στο αφιέρωμά του `Η αλήθεια για την Κρήτη` και στο άρθρο του `Από την Ηρωική Βιάννο ένα ανέσπερο φως`, ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Σταύρος Δ. Κατζουράκης, γράφει:
`Πατρίδα δεν είναι μόνο το παρόν και το μέλλον ενός τόπου, είναι και το παρελθόν με τους ηρωικούς νεκρούς του στις μάχες της ειρήνης και του πολέμου, επώνυμους και ανώνυμους, μεγάλους και μικρούς.
Για τους νεκρούς η μεγάλη ευθύνη των γενεών και η μεγάλη αγνωμοσύνη. Αφήνουμε ένα δάφνινο στεφάνι που από τα φύλλα του κρέμουνται στάλες αδιαφορίας, στάλες χλεύης, υποκρισίας και χολής κι ύστερα σιωπή. Μια σιωπή που θανατώνει πάσαν αρετήν.
Οι αρχαίοι Έλληνες εκείνους τους νεκρούς τους τιμούσανε κάθε χρόνο. Κάθε χρόνο με αγωνίσματα και λόγους: `...Αυτούς δε τους τελευτήσαντας τιμώσα (η πατρίδα) ουδέποτε εκλείπει καθ` έκαστυν ενιαυτόν...` Πλάτωνος Μενέξενος, δια στόματος του Σωκράτους.......`. [...]
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]
