Η Γερτρούδη αστράφτει με την ομορφιά της σαν ένα σύμβολο της ζωής που ακτινοβολεί τα νιάτα και την αθωότητα. Θα μείνει, όμως, για τον ήρωα κάτι απρόσιτο. Σαν όνειρο απλησίαστο - κι ας είναι δίπλα του. Ο καλύτερος φίλος του θα γίνει άντρας της. Αλλά δε θα ζήσουν ευτυχισμένοι. Ο Έσσε λέει πως είναι πιο σωστό να υπομείνεις το άδικο παρά να το διαπράξεις. Έτσι θα φερθεί ο κεντρικός του ήρωας, γιατί, ψάχνοντας να βρει το αληθινό εγώ του, άθελά του ψάχνει για τη βάση κάθε ζωής, πηγαίνει πέρα από το καλό και το κακό, χωρίς αυτό να σημαίνει πώς ο άσβεστος έρωτας, η Γερτρούδη, παύει να φωτίζει σαν άστρο αυτή την «άλλη ζωή» του ανθρώπου που αγαπά χωρίς αντάλλαγμα.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]