Μετά την ολοκλήρωσιν της μελέτης του πονήματός μου, ο αναγνώστης θα κληθή, αναποφέκτως, να αποφανθή κατά πόσον δικαιολογείται η διατήρησις της -πιθανής- προγενεστέρας πεποιθήσεώς του περί του μεγαλείου και της εντυπωσιακής δια την πρόοδον της ανθρωπότητος σημασίας της επαναστάσεως του 1789. Ή μήπως, επρόκειτο περί εξόχως σκηνοθετημένης θεατρικής παραστάσεως, χωρίς αξιόλογον λαϊκόν -και όχι οχλο-κρατικόν- υπόβαθρον, αποσκοπούσης εις την επίτευξιν ιδιοτε-λών στόχων, με μέσα επιτυχίας την τρομοκρατίαν, την στυγνήν βίαν, τους υπάρχοντας εις όλας τας χώρας και καθ` όλας τας εποχάς επαγγελματίας ανατροπείς του κατεστημένου και τους αδίστακτους εκπροσώπους του υποκόσμου, οι οποίοι όπισθεν του σιωνιστικής εμπνεύσεως τριπτύχου `ελευθερία, ισότης, αδελφοσύνη` υπέθαλπτον το μίσος, την μοχθηρίαν και την δίψαν δι` αίμα. . . Με μέσον και όπλον τον `Μέγαν Τρόμον` (Grande Terreur)!

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]