Από τη γερασμένη Ρώμη και την παρακμασμένη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία άρπαξε την αίγλη, μια ξεχασμένη και ιστορικά μηδενισμένη περιοχή, το Βυζάντιο, πάλαι ποτέ αποικία των Μεγαρέων. Πρώτος οραματιστής και κτίστης ο Μέγας Κωνσταντίνος, ιδρυτής μιας πόλης από το μηδέν, που στους μετέπειτα αιώνες έλαμψε ως κορυφαίο κέντρο του πολιτισμού εκείνης της εποχής, αλλά και θεμελιωτής ενός νέου θρησκευτικού δόγματος. Κολώνες του αποτέλεσαν Αυτοκράτορες, που η Ιστορία τους θέλησε Μεγάλους, παρέλειψε όμως και ταυτόχρονα να τους ονομάσει εγκληματίες, κάτι που συνηθίζουν οι ιστορικοί. Αλλά μαζί με αυτούς και αυτοκράτορες σαν τον Ιουλιανό, που του φόρεσαν τη μομφή του Παραβάτη ή του Αποστάτη, μια και δεν μπορούσαν να αντιληφθούν την ευρύτητα της σκέψης του. Η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, όπως ήταν το επίσημο όνομά της τότε, προχωρούσε αναζητώντας τον εαυτό της και εντοπίζοντας τις δυνάμεις που θα της έδιναν τη δυνατότητα να επιβιώσει. Με κάλυμμα το Χριστιανισμό στην αρχή και αργότερα την Ορθοδοξία, αντιμετώπιζε τις θύελλες που σήκωναν οι Αιρέσεις, συντρίβοντας τους αιρετικούς, που τότε αποτελούσαν τους σκεπτόμενους ανθρώπους και προσπαθούσε να αμβλύνει τις εντυπώσεις με τις Συνόδους. Αλλά στο χέρι του Πατριάρχη βρισκόταν το θυμιατό, που συνέχεια το τίναζε, μια πάνω και μια κάτω και μοσχοβολούσε από το θυμίαμα, από το λιβάνι, και η τελευταία γωνία της Αυτοκρατορίας, ενώ οι πιστοί, μεθυσμένοι από το άρωμα που αναδυόταν, άλλοι γονάτιζαν και άλλοι προσκυνούσαν, καθώς γίνονταν ένα με τη νέα πίστη.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]