Η βιοτεχνολογική επινόηση έλκει την καταγωγή της από την αδιαπέραστη μέχρι τώρα σιωπή του γονιδιώματος. Είναι ο πρώτος έναρθρος λόγος, ο οποίος καθιερώνει σημασίες και συγκροτεί το επικοινωνιακό περιβάλλον του ανθρώπου με τον γενετικό του εαυτό. Η βιοτεχνολογική επινόηση συμπίπτει με το ίδιο το βιολογικό γίγνεσθαι. Το ερώτημα είναι: Η πορεία της είναι από μέσα προς τα έξω, από την γενετική υποκειμενικότητα στην ενδοκοσμική αντικειμενικότητα ή από έξω προς τα μέσα, από την εργαλειοποίηση του γονιδιώματος στην γενετική ετερότητα;
Αυτή την αμφίδρομη πορεία καλούμεθα να προσδιορίσουμε. Η απάντηση μας σε αυτό το ερώτημα θα έχει κρίσιμες συνέπειες για την ορθή ακρόαση της γενετικής μας γλώσσας. Παράλληλα η βιοτεχνολογική επινόηση είναι ανίκανη να εξασφαλίσει την συνεχή και συνεπή διαλεκτική σχέση του σύγχρονου ανθρώπου με την γενετική του εσωτερικότητα. Κάθε νέα βιοτεχνολογική παρέμβαση αποτελεί χασματική εγκοπή στην φυσική ιστορία του γονιδιώματος. Η βιοτεχνολογική επινόηση δεν στοχεύει στην φανέρωση της γενετικής αλήθειας, αλλά στην παράκαμψη όλων εκείνων των θεμελιωδών προϋποθέσεων, που εξασφαλίζουν την γενετική αυτοτέλεια του βιολογικού στόχου. Στην σύγχρονη βιοτεχνολογική επινόηση μόνον οι ακραίοι πόλοι μπορούν να γίνουν ορατοί: το γονιδίωμα και η βιοτεχνολογική του αξιοποίηση. Όλα τα ενδιάμεσα στάδια συνωθούνται κάτω από τον υπέρμετρο εντυπωσιασμό του βιοτεχνολογικού αποτελέσματος. Η ίδια η βιοτεχνολογική επινόηση αποτελεί τρώση της εξελικτικά εγκατεστημένης επαφής του γενετικού μας εαυτού με τον φυσικό και κοινωνικό περίγυρο. Αυτή η τρώση αυξάνει δυστυχώς την αυταρέσκεια του σύγχρονου ανθρώπου, ο οποίος μετατρέπει την οδύνη της κοινοποίησης των γενετικών του θεμελίων σε απόλαυση θεραπευτικών επιτευγμάτων. Η βιοτεχνολογική επινόηση βρίσκεται σε μια ασφαλή και στερεή συμβίωση με αυτή την υπεροψία, που πάντως διαμορφώνει σημαντικά όλο τον μελλοντικό σχεδιασμό της βιοτεχνολογικής κοινότητας.

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]