Ο υπότιτλος του βιβλίου δεν είναι τυχαίος. Δυστυχώς το χωριό μας, όπως οι περισσότεροι αγροτικοί οικισμοί της ενδοχώρας, φθίνει δημογραφικά και απαξιώνεται κοινωνικά. Ζούμε σε μια εποχή που ο καθένας έχει να αντιμετωπίσει ένα σωρό προβλήματα κι έγνοιες. Μια ακαθόριστη αγωνία - πολλές φορές μέσα στη χλιδή και την καλοπέραση - διαπερνά το Είναι μας. Μέρα με τη μέρα γκρεμίζονται μέσα μας οι διαχρονικοί δεσμοί που έδιναν χρώμα στην ύπαρξή μας και την έκαναν περισσότερο ανθρώπινη. (. . .)
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]
