«Η αριστοκρατία των Τρικάλων με χλεύαζε γιατί έπαιζα μπουζούκι. Ήμουνα παιδάκι και με περιφρονούσαν...». Αυτά είναι τα λόγια του Βασίλη Τσιτσάνη ειπωμένα 50 χρόνια αργότερα. Πενήντα χρόνια δόξας και επιτυχίας δεν μπόρεσαν να σβήσουν τον εφιάλτη των παιδικών του χρόνων, που έζησε σε μια χωρισμένη σε τάξεις κοινωνία, η οποία είχε προδιαγράψει τον αφανισμό του. Δώδεκα χρόνων παιδάκι ο Τσιτσάνης ξεκίνησε να ανατρέψει τα δεδομένα αυτής της προαναγγελθείσης αποτυχίας. Μόνος του, χάρη στην αγάπη του για τη μουσική και την ιδιοφυΐα του, μπόρεσε να χαράξει ένα δρόμο που, περνώντας μέσα από την ταπείνωση, τη φτώχεια και τον πόνο, έφτασε στην απόλυτη επιτυχία μιας απίστευτης εποποιίας. Εφτακόσια περίπου τραγούδια και ούτε ένα σκάρτο. Άλλα αριστουργήματα, άλλα πολύ καλά και άλλα πολύ καλύτερα, σηματοδοτούν την πορεία μιας πενηντάχρονης δημιουργικής παρουσίας στο λαϊκό τραγούδι.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]