Σαν εκείνους τους ολόλαμπρους, κόκκινους, κίτρινους ήλιους που τόσο συχνά βλέπουμε στο απέραντο έργο του, έτσι κι η μεγαλοφυΐα του Βικέντιου Βαν Γκογκ προβάλλει μέσ` απ` τα Γράμματα, ωραία, αδρή και άτρωτη. Εδώ υπάρχει μονάχα ο Καλλιτέχνης που, απ` τα πρώτα του βήματα, ξέρει τι θέλει, ξέρει τι ζητάει και προ πάντων πώς να το πετύχει. Με μιαν αδάμαστη θέληση, με μια επιμονή χαλύβδινη, με μια διορατικότητα που μονάχα οι «από Θεού» διαθέτουν, ανεβαίνει το δύσκολο δρόμο του, σίγουρος για τη δουλειά του, βέβαιος για τη δόξα και την αθανασία. Κρατώντας για τον εαυτό του το ραβδί του αναχωρητή και το ξερό ψωμί και τα ξυλοπάπουτσα του χωριάτη, χαρίζει τους θησαυρούς της ψυχής και της τέχνης του σ` όσους μπορούν να τον καταλάβουν και να νιώσουν τον ανασασμό των δέντρων και τη θλίψη της φτωχικής καλύβας. Και δω, στα Γράμματά του, μια καλλιτεχνική ψυχή δείχνει όλο το θεϊκό μεγαλείο της.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]