Το γεγονός ότι πραγματευόμαστε το ζήτημα της αυτοοργάνωσης, με ότι αυτό συνεπάγεται, οφείλεται στο ότι αυτό ταυτίστηκε πιεστικά με το αίτημα για άμεση δημοκρατία, αναδύθηκε με ορμή, επιμονή, πάθος και με ένα ιδιαίτερο ειδικό βάρος στις Πλατείες της Ελλάδας του 2011. Ακόμα κι αν υποθέσουμε πως οι χιλιάδες πολίτες που κατακλύζουν τις Πλατείες δεν κατανοούν σ` όλο της το βάθος αυτή τη μέθεξη, μπορούμε να πιθανολογήσουμε ότι τη νιώθουν. Κι αυτό είναι ελπιδοφόρο. Αποτελεί δε πρόσθετη ευχαρίστηση να ασχολείσαι με το ζήτημα αυτό, που το επέβαλαν οι πρακτικές ανάγκες και όχι κάποιοι εγκεφαλικοί αυτοσχεδιασμοί ή φιλοσοφικοί στοχασμοί. Στις Πλατείες του 2011 η κοινωνία αναστοχάζεται και ανασυγκροτείται. Αναθεωρεί την παθογένεια και τις στρεβλώσεις, που επέφεραν οι δομές της εξουσίας. Αντιστρατεύεται τον αποκλεισμό της από την ιστορία που της επέβαλαν, αποκαλώντας την `μάζα`. Είναι μια `μάζα` που με το έτσι θέλω διεκδικεί το δικαίωμα να βρίσκεται στο επίκεντρο. Και άκουσον άκουσον στην πρώτη γραμμή των συνθημάτων της ποζάρει το υπερβατικό για πολλούς αίτημα για Άμεση Δημοκρατία.
Αυτή η `μάζα` επαναπροσδιορίζει τις δυνατότητές της και ανασηματοδοτεί τα βασικά της χαρακτηριστικά: α) Την ιδιαίτερη οργάνωσή της ως αποτελεσματικότερο δυναμικό σύστημά της και β) Τη θέση της μέσα στον κόσμο σήμερα και αύριο. (...)
[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]
