Όταν ξαφνικά κάποια χαϊβάνια μου δήλωσαν πως ήθελαν σώνει και καλά να γίνουν εχθροί μου, επειδή έτσι τους αρέσει... Αντί να κραυγάσω... Παλιοζωή, παλιόκοσμε και παλιοκοινωνία... Έτρεξα κατευθείαν στον καθρέφτη να ισιώσω τη χωρίστρα, προτού ζωστώ τ` άρματα, καταλαβαίνοντας πως έφτασε επιτέλους η ώρα της αναγνώρισης που περίμενα παιδιόθεν!... Γιατί καλά τα πανεπιστήμια και τα πτυχία, δε λέω... Αλλά αν δεν πολεμήσεις και λιγουλάκι να σφίξουν τα μούσκουλα... Πώς έχεις την απαίτηση να κατακτήσεις την κορυφή; Πλαδαρός;... Δεν κάνει! Θα παραπονεθούν τα εντελβάις! Στο κάτω κάτω, ποιος είσαι και μου θες τέτοια μεγαλεία; Ο «άνθρωπος-αράχνη»; Ζαμέ! Ε, τότε ασ` τα λόγια και γέμισε το όπλο... Γιατί μας φάα...ανε, μεγάλε!!!

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]