Το ζήτημα της ασφάλειας ως αγαθού με διαστάσεις ατομικές, συλλογικές, κοινωνικές, πολιτικές, περιφερειακές ή διεθνείς, προσέλαβε, σταδιακά, μετά την 11/9 πρωτοφανείς διαστάσεις. Εθνικές κοινωνίες, διεθνή όργανα και θεσμοί κινητοποιήθηκαν, προκειμένου ο πολίτης, οι λαοί, οι κοινωνίες να ζουν με καθεστώς ασφάλειας, απέναντι στους κινδύνους και τις απειλές της διεθνούς τρομοκρατίας. Ο αγώνας κατά της τρομοκρατίας επηρέασε καθοριστικά διεθνείς και εθνικές πολιτικές, που με πρόσχημα ή πειστικό (;) επιχείρημα τις διάφορες αναδυόμενες -μεταβαλλόμενες σε περιεχόμενο- απειλές, βρέθηκε απέναντι σε παγιωμένες καταστάσεις κάθε εθνικής δικαιοταξίας ως προς τη νομιμότητα, τα δικαιώματα του ανθρώπου και το κράτος δικαίου, αλλά και έναντι αρχών και κανόνων του διεθνούς δικαίου. Φαίνεται, έτσι, ότι στο όνομα της ασφάλειας υπάρχουν περιθώρια παρεκκλίσεων ή περιορισμών των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Μια αντίληψη που πέρασε από τη θεωρία στην πράξη, θέτοντας σε δοκιμασία τον σύγχρονο νομικό πολιτισμό μας, όπως αποτυπώνεται στο σύστημα αρχών και κανόνων των δικαιωμάτων του ανθρώπου.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
