«Σκεφτόμουνα πάλι πως ύστερα από 100, 200 χρόνια, μπορεί και εγώ να ήμουνα κούκλα στο μουσείο... Θα μπορούσα να φοράω την ποδιά μου ή τη ζακέτα μου την κίτρινη με τα παπάκια, να `χω τις κοτσίδες μου και να περνάει ο κόσμος να με βλέπει και να λέει: `Τι όμορφα που ήταν τότε τα κορίτσια!...` Εγώ θα τους ακούω -αλλά τα μάτια μου θα κοιτάνε μπροστά ακίνητα- και τα βράδια θα περπατάω και εγώ μαζί με τις άλλες κούκλες στις αυλές και στα χαγιάτια και θα βλέπουμε από ψηλά τον Γιαλό. Τι θα βλέπουμε άραγε τότε... ύστερα από 100, 200 χρόνια;...».
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
